Flits. Pose. Flits... Ik gaf even wat aanwijzingen aan het model. Ze had zeker talent maar ze voldeed niet aan de cliché eisen. En dat was de reden waarom ik haar het vak wilde leren. Iets unieks, speciaals, als ze dat kon tonen, laten zien zou de mode-wereld helemaal op zijn kop staan. Natuurlijk staat de mode wereld vol met oh zo originele jurken en designs over wie weer heftig gediscussieerd moet worden, een jurk van ikea-potloodjes, vleesjurken, maar altijd is het een stijlicoon die ze draagt of een modelletje voor een simpel bedrijf als H&M, of een modelletje voor Prada, al die voorgekauwde bagger in een wereldje waar je werd afgekraakt, nee dat was niets voor mij. Een model hoeft helemaal geen pit te hebben voor mij, maar ze moet juist, zonder make-up, iets hebben waardoor de aandacht helemaal op haar gevestigd wordt, op een positieve manier. Dat, bij wijze van spreken natuurlijk, wat ze ook aanhad er helemaal niet toe deed. Dát maakt een model een model. Maarja, dat zijn dan de modellen die nooit ontdekt zullen worden, die ik juist probeerde te ontdekken, die kleding-merkmeisjes die hun voeten geen respect geven door op 20 cm hoge hakken rond te struinen, dat is toch geen levensstijl? Nee, mijn leven zat vol met ingewikkelde rare filosofieën, theorieën en vage hypotheses. Stellingen die ik als waarheid aan nam.
Ik besprak de foto's met het model. Ze waren prachtig goed gelukt, maar toch miste ik iets. Iedereen was er tevreden mee, behalve ik en dat was de reden waarom ik gestopt was met het vak. Maarja, fotograferen was een echte verslaving van me geworden. Ik kon het niet laten mensen te ontdekken en te fotograferen. Elk speciaal momentje, elk normaal moment, alles moest vastgelegd worden in mijn ontdekkingstocht naar het leven.
Like this? Reacties zijn welkom haha. :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten