The life battery (third part)

Ik stop er mee. Ik heb er absoluut geen zin meer in. Het was niet dat het me niet beviel, het was mijn lust en mijn leven, Valentine was ook geen probleem, die werkte hard en haar resultaten waren verbluffend, ze werd met de dag beter. Ik had geen geld te kort en ik had ook genoeg opdrachten voor als ik zélf niets zou weten te verzinnen.
Ik ontdekte dat ik geinteresseerd was in de verhalen die in de ziel van mensen zaten, die ziel fotograferen was het meest uitdagende werk wat je kon bedenken, helemaal als je probeerde ongezien te blijven en het verhaal zelf te bedenken... Stel je een joods meisje voor midden op straat. Ze is geadopteerd door een 3e generatie Chinezen, maar zelf komt ze uit Jordanië. Ze kent haar eigen ouders en komt die elke dag tegen, maar haar adoptieouders kennen haar ouders niet. Kun je het je voorstellen?
Of die oude meneer van het bankje tegenover de ijscoman, is die crimineel die laatst nog vrij kwam en nu zijn leven zinloos vind, overal gecontroleerd, het 'eens een crimineel, altijd een crimineel' stempel opgedrukt gekregen, niemand die hem nog vertrouwd...
En Valentine. De gestructureerde scholiere die hardstikke gemotiveerd was voor van alles en nog wat, hard werkte en een 'perfect' leven scheen te leiden, woont doordeweeks bij haar oom, maar 's weekends zuipt ze zich lam en slaapt ze onder een brug.
Die laatste twee zíjn geen verzinsels, ik heb ze zelf gezien. Met mijn eigen ogen, soms wenste ik dat ik ze niet had, maar mij herkende ze niet, of wílde ze me niet herkennen? Ik maakte me er niet druk om.
Ik had haar bijna mijn bedrijf laten overnemen, maar ik investeer niet in meisjes, laat staan een alcoholiste.
Laat ik even duidelijk zijn. Ik investeer heus wel in sommige meisjes, maar dat zijn uitzonderingen. Emancipatie, puh, het mocht wat. Maar eigenlijk was ik er een groot voorstander van. Het 'dop je eigen boontjes'-leven was ik wel zat. Mensen adviseerde me om aanhanger te worden van het communisme. Zien ze me al foto's maken, in Siberië?

Ik draaide me om en verscheurde de foto's die me deden denken aan Valentine. Hoelang was het nu geleden dat ze stage bij mij liep? En al die tijd wist ik niets. Oh ja, gemotiveerd is ze nog steeds, maar ze is niet meer het meisje wat met beide benen op de grond staat, is ze dat ooit wel geweest? Of wilde ik het gewoon niet zien? Haar hele visie heeft zich nauwelijks geontwikkeld, maar de visie die ze had was goed. Toen er nog jonger was. 'Ga leven!' schreeuwde ik in haar oor. Maar ze bleef stil. Haar ogen brandden in mijn rug, ik voel ze nu nog steeds. Nu, dat is zo veel later.
Ik ben een beeldverhaal aan het maken van haar jeugd, mij volledig onbekend, maar toch zo vertrouwd, de gestreepte zwart-wit werelden in een geruit bloemtjespatroon van geeltinten, afstandelijk en koel, maar vreugdevol deden ze overkomen. Dat was het geheim van Valentine's ogen. En omdat ik dat ontdekt had, wilde ze mij ontlopen. Ik, die het leven stuurde van zo veel mensen om me heen!