(v) The life battery (second part)

Zij had helemaal niet dat verwaande van al die wannabe modelletjes. Geef mij maar dat onzekere, omdat het wat puurs heeft. Ze bedankte me wel tien keer voor het geven van instructies, het maken van foto's haar opbouwende kritiek geven, het deed me plezier dat ze het waardeerde, hoewel ik één keer gehad had dat iemand er in door sloeg. Voor diegene was bedanken een soort van 'ik hou van je' zeggen en menen, een complimentje naar haar toe een officiële liefdesverklaring. Je snapt dat dat problemen opleverde.
Ik bladerde door mijn mappen met foto's op de computer. 5 maart 2003. Ik glimlachte aan de herinnering, ik als beginnend fotograafje, net afgestudeerd, no vision. Nouja, opzich wel, maar niet mijn enige echte eigen visie, als je begrijpt wat ik bedoel. September 2006. Een geweldige shoot zou het moeten worden was het niet dat ik de fotograaf was. Het zou spectaculair worden, met vuur, vlammen en dat soort troep, maar ik wilde alles zonder die poespas. Want de grote vraag is of die zooi wat toevoegt aan het karakter van het model. Je moet er niet zijn, je moet hét zijn.
Het was niet dat ik beroemd wilde zijn, maar iets in mij wilde die hele hollywoodzooi onderuit trekken. Doel: aandacht en ontwikkeling van de hedendaagse kunstvisie. Resultaat: aandacht, ontwikkeling, gezeur en heerlijk veel hectiek.

Ik bazel maar wat onzin, zoals gewoonlijk. Ik was zelfs in de gauwigheid vergeten de nieuwe stagiaire te verwelkomen. (Gelukkig heb je dan nog altijd de aardige conciërge op de benedenverdieping die het arme kind even rondleidt, je kent het wel.) 'Gaat u het decor nu klaarzetten voor de volgende shoot?' het was een bloedmooi kind, dat kan ik je wel vertellen. 'Voor het échte fotografische werk heb je geen decor nodig.' ik glimlachte en probeerde oprecht geïnteresseerd te informeren naar haar familie. Nog een jonger zusje en één oudere broer. Ze vertelde echt enthousiast en dat maakte haar eigenlijk wel extra aantrekkelijk. 'Ik heb wat speciale, normale én exentrieke gasten geregeld voor vandaag.' ze keek me wat verbaasd aan, zeer vermakelijk, maar ik stelde haar gerust want het zou heus wel goed komen. (En toen de bel ging liet ik haar natuurlijk open doen, omdat dit onze eerste gast was voor vandaag: een geit.) Dat ze van het platteland kwam was al snel duidelijk. Ze was zeer goed met dieren en ik vroeg me af waarom ze fotoacedemie deed. 'Oh maar dat doe ik helemaal niet, nouja wel een klein beetje. Ik doe een combinatie studie met wat leuke gespecialiseerde richtingen. Maar hierna wil ik nog diergeneeskunde studeren.' ik glimlachte. 'Wat studeer je nu dan?' 'Fotojournalistiek en rechten.' ik glimlachte. Rechten leek me een geweldige, maar zware studie maar ze was echt gemotiveerd zag ik meteen.
'De beste manier voor een geweldige foto is verbondenheid voelen met het geheel.' ik liet haar wat bekende perspectieven fotograferen en daarna vanaf die perspectieven de shoot doen. De rest van de dag vloog voorbij. 'Heb je ooit een privéshoot gehad?' vroeg ik. Ze schudde haar hoofd. Ik glimlachte 'dat komt nog wel gedurende deze stage, de beste foto's maak je als je zelf het onderwerp bent geweest. Maar niet het onderwerp als belangrijkste punt, maar het onderwerp als iets waar alles op terug slaat en wat dingen verbind tot één geheel.' ik liet haar uit. 'Oh trouwens... ik heet...' maar ze was al weg gelopen. Een vreemd kind, maar knap en ik achtte haar perfect voor mijn vak en mijn visie.
Ik kroop weer achter mijn pc en uploadde al mijn foto's. Haar bewegingen waren zo vloeiend, haar geest was zó helder en haar glimlach betoverend. Dit zouden wel eens mijn beste foto's ooit kunnen worden. Omdat zij het precies in zich had. Valentine.

Jouw idee in THE LIFE BATTERY? Stuur een mailtje naar miminaona@gmail.com óf plaats hieronder een reactie met jouw idee voor een leuke gebeurtenis en misschien wordt ie wel gebruikt! :D